Rosé

Er zijn drie belangrijke manieren om roséwijn te produceren: huidcontact, saignée en blenden. Roséwijnen kunnen stil, mousserend of mousserend worden gemaakt en met een breed scala aan zoetheidsniveaus, van zeer droge Provençaalse rosé, Kleurrijke Chiaretto's uit Italië tot zoete bijna witte Zinfandels uit de USA.  Roséwijnen worden gemaakt van een grote verscheidenheid aan druiven en zijn over de hele wereld te vinden.

Wanneer roséwijn het primaire product is, wordt deze geproduceerd met de huidcontactmethode. Druiven met een blauwe schil worden gekneusd en de schillen mogen gedurende een korte periode, meestal twee tot twintig uur, in contact blijven met het sap.  De druivenmost wordt vervolgens geperst en de schillen worden weggegooid, in plaats van in contact te blijven tijdens de fermentatie (zoals bij het maken van rode wijn). Hoe langer de schillen in contact blijven met het sap, hoe intenser de kleur van de uiteindelijke wijn.

Wanneer een wijnmaker rode wijn meer tannine en kleur wil geven, kan een deel van het roze sap uit de most in een vroeg stadium worden verwijderd in de zogenaamde Saignée-methode (van het Franse bloeden). De rode wijn die in de vaten achterblijft, wordt door het bloeden geïntensiveerd, omdat het sapvolume in de most wordt verminderd en de most die bij de maceratie betrokken is, geconcentreerder wordt. Het roze sap dat wordt verwijderd, kan afzonderlijk worden gefermenteerd om rosé te produceren.

Het eenvoudig mengen van rode wijn met witte wijn om kleur te geven is ongebruikelijk en wordt in de meeste wijnbouwgebieden afgeraden, vooral in Frankrijk, waar het bij wet verboden is, behalve in champagne. Zelfs in de Champagne gebruiken verschillende topproducenten deze methode niet, maar de saignée-methode.